به نقل از «ایسنا»

تشخیص بیماری‌های روده با توالت هوشمند

تاریخ انتشار: ۱۵ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۴۴۵۹۱

پژوهشگران موسسه فناوری جورجیا، توالت هوشمندی تولید کرده‌اند که با گوش دادن به صداهای تولیدشده هنگام اجابت مزاج، می‌تواند علائم هشداردهنده بیماری‌های روده را تشخیص دهد.

به گزارش ایسنا و به نقل از اس اف، به گفته پژوهشگران موسسه فناوری جورجیا، این توالت هوشمند دارای حسگری است که صداهای هنگام مدفوع‌کردن یا خروج گاز را دریافت می‌کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این دستگاه به یک سیستم هوش مصنوعی متصل است که حرکات روده را طبقه بندی می‌کند.

این توالت در آزمایش‌ها، نشانه‌های وبا و سایر بیماری‌های مزمن را شناسایی کرد و امیدی برای شروع درمان در اولین فرصت - قبل از اینکه علائم حتی ظاهر شوند - محسوب می‌شود.

مایا گاتلین (Maia Gatlin) مهندس هوافضا در موسسه فناوری جورجیا، در یک بیانیه رسانه‌ای گفت: امیدواریم این حسگر که کوچک و غیرتهاجمی است، بتواند در مناطقی که شیوع وبا یک خطر دائمی است، مورد استفاده قرار گیرد. این شبکه عصبی کامپیوتری به دنبال شناسایی تغییرات ظریف در صدای ایجاد شده در هنگام اجابت مزاج، ادرار کردن یا دفع گاز است.

پژوهشگران این مطالعه، ساعت‌ها نمونه‌های صوتی و تصویری از بیماران سالم و ناسالم را جمع‌آوری کردند تا یک فرمول را ایجاد کنند. آنها هر کدام را به یک طیف نگاری تبدیل کردند که در اصل تصویری از صدا است. کارهای مختلف، ویژگی‌های متفاوتی را ایجاد می‌کنند؛ به عنوان مثال، ادرار و مدفوع به ترتیب یک صدای ثابت و منفرد ایجاد می‌کنند.

اسکن‌ها را به الگوریتم وارد کردند و الگوریتم یاد گرفت که آنها را رتبه‌بندی کند. عملکرد توالت در برابر داده‌ها با و بدون نویز پس زمینه به چالش کشیده شد. این چالش تضمین می‌کرد که بدون توجه به محیط حسگر، ویژگی‌های صدا را تشخیص میدهد یا خیر.

این حسگر همچنین می‌تواند در مناطق فاجعه‌بار (جایی که آلودگی آب منجر به انتشار پاتوژن‌های منتقله از آب می‌شود) یا حتی در مراکز مراقبت پرستاری و آسایشگاه، برای نظارت خودکار بر حرکات روده بیماران استفاده شود. شاید روزی، این الگوریتم بتواند با دستگاه‌های هوشمند موجود در خانه برای نظارت بر حرکات روده و سلامت کاربران مورد استفاده قرار گیرد.

پژوهشگران موسسه فناوری جورجیا قصد دارند داده‌های آکوستیک دنیای واقعی را جمع‌آوری کنند تا مدل یادگیری ماشینی آن‌ها بتواند با کار در محیط‌های مختلف حمام سازگار شود.

وبا یک بیماری باکتریایی است که باعث اسهال می‌شود. سالانه بیش از چهار میلیون فرد مبتلا به این بیماری در سراسر جهان تشخیص داده می‌شوند. این بیماری منجر به مرگ حدود ۱۵۰۰۰۰ نفر می شود. این یک مشکل حاد در بخش‌هایی از جهان مانند آفریقای جنوب صحرا و مناطق روستایی جنوب آسیا است که احتمال ابتلا به سوءتغذیه در آن‌ها بیشتر است. وبا سومین عامل اصلی مرگ و میر کودکان در جهان است که دقیقاً پس از ذات الریه و زایمان های زودرس قرار دارد.

آفریقای سیاه، آفریقای جنوب صحرا یا زیرصحرایی اصطلاحی است که برای مناطق جنوب صحرای بزرگ آفریقا به‌کار می‌رود.

شناسایی شیوع بیماری‌های اشتراکی بالقوه برای چنین شیوعی می‌تواند متخصصان بهداشت را زودتر آگاه کند و تخصیص منابع را بهبود بخشد. با این حال، به دلایل واضح، نظارت بر این بیماری و سایر بیماری‌های روده یک موضوع حساس است.

برای افراد مبتلا به شرایط خاص، مانند بیماری التهابی روده، این دستگاه می‌تواند نظارت مفیدی را برای پزشکان فراهم کند. مبتکران توالت هوشمند بر این باورند که حمام‌ها در آینده نیز می‌توانند به ابزار نهایی نظارت بر سلامت تبدیل شوند. در برخی مواقع، می‌تواند پیشنهادهایی برای سبک زندگی ارائه دهد و به شما بگوید فیبر یا مواد مغذی بیشتری بخورید.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: هوش مصنوعی توالت هوشمند 16آذر روز دانشجو تولید دانش بنیان و اشتغال آفرین ناسا فضانورد توالت هوشمند

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۴۴۵۹۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

می‌ترسم جنگ تمام شود و این زندگی ادامه داشته باشد!

من «ربا» هستم. تا حالا پنج بار در جنگ آواره شده‌ام. از «بیت حانون» تا «تل الزعتر» تا اردوگاه «جبالیا» و بعد «دیر البلح» که دو بار آنجا جابه‌جا شدیم. آخرین بار هم «رفح». - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، «ربا حسان» از زنان مقاوم فلسطینی است که از اوضاع و آنچه امروز در غزه می گذرد نوشته است. او می گوید چند بار دیگر آواره گی از سرزمینش را تجربه کرده اما این بار از تجربه آخر خود که توسط اسماء خواجه زاده به فارسی ترجمه شده، چنین روایت می کند: 

من «ربا» هستم. تا حالا پنج بار در جنگ آواره شده‌ام. از «بیت حانون» تا «تل الزعتر» تا اردوگاه «جبالیا» و بعد «دیر البلح» که دو بار آنجا جابه‌جا شدیم. آخرین بار هم «رفح».

من با هربار آوارگی مقداری از اشتیاقم به زندگی را از دست می‌دادم. از جمع کردن خودم در مکان‌ها خسته شدم. یادم می‌آید در دیر البلح، وقتی داشتیم جابه‌جا می‌شدیم وسط راه ایستادم؛ دلم می‌خواست به طرف خانه خودمان بروم نه به سمت پناهگاه. مرگ برایم اهمیتی ندارد. آیا زندگی ارزش این‌همه ماجرا برای نجات پیدا کردن را دارد؟ در ذهنم جمله مولایمان علی تکرار می‌شد: «این دنیای شما نزد من از آب بینی بز بی‌ارزش‌تر است.»

درخواست عربستان بر ایجاد گذرگاه امن برای کمک به غزه

جنگ اینجا، یک جنگ نیست بلکه چندین جنگ است. جنگ‌های آب و غذا و جابه‌جایی و حتی سرما. بدنم را به غذای کم عادت داده بودم و حتی اگر در روز یک لقمه غذا می‌خوردم تأثیری روی من نداشت اما سخت‌ترین موضوع، کمبود آب بود. روزی که با هشت نفر از اعضای خانواده‌ام به جبالیا آواره شدیم، باید فقط دو لیتر آب استفاده می‌کردیم!

این دو لیتر آب هم برای نوشیدن بود هم رفتن به توالت. من روزی یک بار آب می‌خوردم تا مجبور نباشم بروم توالت، و سهمم از آب نوشیدنی را برای وضو نگه می‌داشتم، که آن را هم بعدها تیمم می‌کردم.

ما در جنگ همه‌چیز را بازیافت می‌کنیم. مثلا تفالۀ قهوه را نگه می‌داریم و مقداری آب به آن اضافه می‌کنیم و می‌گذاریم دو روز بماند و تخمیر شود. بعد دوباره آن را می‌جوشانیم و می‌خوریم. آبِ شستن لباس‌ها و مایع ظرفشویی را نگه می‌داریم تا دوباره در توالت ـ خدا عزتتان بدهد ـ

استفاده کنیم. پاکت‌های پنیر و لیوان‌های مقوایی را نگه می‌داریم تا بسوزانیم و رویش آتشش غذا درست کنیم. بطری‌های شامپو و صابون را نگه می‌داریم تا داخلشان آب بریزیم و به جای شلنگ استفاده کنیم. یا از بقچه لباس‌ها به جای متکا و از در مربا به جای بشقاب استفاده می‌کنیم. پردۀ درمانگاه را به‌عنوان روانداز استفاده کردیم و بعدا وقتی به ما روانداز دادند از پرده‌ ها، خیمه درست کردیم.

دنیا اینگونه و به بی‌رحمانه‌ترین شکل ممکن زهد را به ما یاد داد.

کمدی سیاه در جنگ؟ چقدر پیش می‌آید که به یک دلیل هم می‌خندم و هم گریه می‌کنم. در ابتدای بحران آب در شمال، خیلی گریه کردم. مادرم با لبخندی بر لب گفت اشک‌هایم برای شستن صورتم بس است و باید آب را برای کار دیگری استفاده کنم. خندیدم. یا بعدتر وقتی داخل اتاق معلمان مدرسۀ ابتدایی وابسته به آژانس «غوث» زیر تخته سیاه می‌خوابیدم گریه کردم. بالای سرم ابری بزرگ و پنبه‌ای از سقف آویزان بود که رنگش خاکستری شده بود. یک نخ آبی هم از آن آویزان بود انگار که از ابر باران می‌بارید.

من هربار می‌خواستم بخوابم به آن زل می‌زدم و از سادگی این ایده می‌خندیدم اما یک لحظه بعد وقتی یادم می‌آمد به چه دلیل اینجا خوابیده‌ام می‌زدم زیر گریه. یا یک روز وقتی عمه‌ام برای دیدن ما به پناهگاه آمد، برای برادرزاده‌ام که نوزاد بود پوشک آورده بود. مادرم به او گفت این پوشک‌ها برای برادرزاده‌ام کوچک است اما اشکال ندارد چون ما دخترها می‌توانیم از آن به جای نوار بهداشتی استفاده کنیم. و به این شکل هرچیزی باعث خنده‌ام می‌شد، همان به گریه‌ام می‌انداخت. 

چه پناهگاه چه مدرسه جاهایی بودند پر از خفت و تحقیر. در روز چهار نان پیتا میان ما تقسیم می‌کردند. نصف نان برای یک نفر و هر نان هم به اندازه یک کف دست! بعدتر ما از نانوایی‌ها نان می‌خریدیم تا اینکه آنها هم بسته شد. بعد با مصیبت آرد خریدیم و در تنور گلی نان درست کردیم. 

یک نمونه تحقیر را برایتان بگویم؛ رفتن به توالت. داخل مدرسه نه تا توالت بود با هزاران آواره، و صفی طولانی برای قضای حاجت درست می‌شد. من اول مجبور بودم هیچ‌چیز نخورم تا مجبور نباشم داخل صف بایستم یا در حیاط مدرسه جلوی همه راه بروم. از اینکه با آن وضعیت اهانت‌بارم آنجا بودم خجالت می‌کشیدم. برای همین از برخورد با مردم و حتی دیدن خودم در آینه پرهیز می‌کردم.

یک بار به من اصرار کردند به بیمارستان اماراتی نزدیک پناهگاه بروم و آنجا حمام کنم. اولش قبول نکردم. چون نمی‌توانستم قبول کنم با این وضعیت پایم را بیرون بگذارم و در خیابان راه بروم اما آخرش رفتم. من تنها کسی نبودم که می‌خواست حمام کند. در هر اتاق حداقل ده نفر منتظر نوبتشان بودند تا حمام کنند و مسئولان هم از یک اتاق دنبالمان می‌آمدند و از آنجا بیرونمان می‌کردند و به اتاق دیگر می‌فرستادند. برایم تحقیرآمیز بود. به شکل بی‌سابقه‌ای گریه کردم و به حمام و آب و جنگ لعنت فرستادم و بدون اینکه دوش بگیرم برگشتم. از نظر روحی خیلی برایم سنگین بود.

در پناهگاه یک بار یکی از هم‌کلاسی‌های دانشگاهم را دیدم. از زمان فارغ التحصیلی در سال 2019 این اولین باری بود که می‌دیدمش. خودم را از نگاهش می‌دزدیدم چون خجالت می‌کشیدم و امیدوار بودم او مرا ندیده باشد. صبح روز بعد در راه دستشویی از دور دیدمش که کنار در ایستاده. نمی‌توانم دربارۀ واکنشم توضیحی بدهم اما از دور برایش دست تکان دادم. مرا ندیده بود و من همچنان دست تکان می‌دادم تا به او رسیدم. سلام کردم و عمدا خیلی حرف زدم چون می‌خواستم به او و خودم ثابت کنم از این وضعیت تحقیرآمیز شرمسار نیستم در حالی‌که در واقع تا سرحد مرگ شرمسار بودم. شاید هم دیدن یک چهرۀ آشنا در این وضعیت باعث می‌شد حس کنیم کمی تسلی پیدا کرده‌ایم! نمی‌دانم. 

با گذر زمان به پناهگاه عادت کردیم. وضعیت آب بهتر شد و ما روی آتش غذا درست می‌کردیم. حتی من مرفه شده بودم و صبح‌ها زود بیدار می‌شدم تا خودم تنهایی آتش روشن کنم و روی آن چای یا قهوه بگذارم. بعد یک مودم خریدیم و اشتراک اینترنت گرفتیم. حالا هروقت تشنه‌ام می‌شود آب می‌خورم و هروقت خواستم توالت می‌روم و دیگر به مردم داخل حیاط و اینکه چقدر داخل صف منتظر خواهم شد، اهمیتی نمی‌دهم. 

همین‌طور برای پوستم کرم خریدم تا مثل قبل به خودم توجه کنم و چند کتاب هم گرفته‌ام تا اینجا بخوانم با این‌حال خسته و ترسیده‌ام. می‌ترسم از اینکه این، زندگی‌ام بشود. می‌ترسم جنگ تمام شود و این زندگی ادامه داشته باشد!

انتهای پیام/